Հարցազրույց ԱԺ «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցության պատգամավոր Գևորգ Պապոյանի հետ: 

-Ընդդիմությունը մեղադրում է իշխանությունը Շիրակում իրենց դեմ ակցիաներ կազմակերպելու համար: Դա իշխանությա՞ն գործունեության արդյունքն էր:

–Նման բաներ կազմակերպելու սովորություն ունի ընդդիմությունը: Վանաձորի և Շիրակի դեպքերը ժողովրդի անկեղծ ցասումն էին, այսպես կոչված, Լոռվա ողջույններ և Շիրակի ողջույններ էին՝ ուղղված ընդդիմությանը: Իրենք սիրում են այդպիսի ողջույնների տերմիններ օգտագործել: Դա, կարծես, իրենց գործողությունների պատասխանն էր, որովհետև իրենք և իրենց ներկայացուցիչները ժողովրդին ինչ ասես չեն ասում, ժողովրդի վրա մատ են թափ տալիս, ժողովրդին հայհոյում են, մասնավորապես, շիրակցիներին, լոռեցիներին: Ժողովրդին ասում են՝ ջհնդամը գաք, թքեք ձեր երեսին: Սրանք դեռ ամենամեղմն են, այլ տեսակի հայհոյանքներ ևս հնչում են ժողովրդի հասցեին: Բնականաբար, սա պետք է ստանար իր պատասխան ը: Կարծում եմ՝ իրենք ուր էլ գնան, այս ցասումն իրենց դեմ լինելու է՝ բացառությամբ մի քանի հարյուր հոգանոց հավաքների, երբ իրենք իրենց թիկնապահներով, նախկին պաշտոնյաների իրենց շրջապատով հավաքվում են Ֆրանսիայի հրապարակում: Կարծում եմ՝ ժամանակն է այս կրկեսային ներկայացումը ավարտելու, որովհետև սրա արդյունքում իրենք ավելի են իրենց խայտառակում, ավելի են ժողովրդին իրենց դեմ տրամադրում, որովհետև ամեն հաջորդ օրը նշանակում է նոր վիրավորանք ու հայհոյանք, սպառնալիք ժողովրդի հասցեին: Գիտեք, որ իշխանությունը կարող է դա հանդուրժել, որովհետև ինքն իշխանություն է, բայց ժողովուրդը, մեծ հաշվով, պարտավոր չէ դա հանդուրժել, և սա բերում է հետևանքների: Ես կարծում եմ՝ վաղը, մյուս օրը այլ մարզերում կարող է այլ մասշտաբներ էլ ստանալ, և այս անգամ ստիպված լինենք ջանքեր գործադրել, որ այդ մարդկանց ժողովրդի ձեռքից փրկենք:

–Բացառո՞ւմ եք, որ իշխանությունը գնար հակադարձումների՝ ընդդիմությանը հրահրելու նպատակով:

–Այո՛, բացառում եմ, սա ժողովրդի ցասումն ու վերաբերմունքն է իրենց նկատմամբ: Մենք, իհարկե, շատ բան ենք հասկանում, բայց իրենց թվում է, որ միայն մենք ենք հասկանում և երբեմն ձայն չենք հանում: Բայց երեկ գյումրեցի գերիների հարազատների ակցիան ցույց տվեց, որ մարդիկ ամեն ինչ հասկանում են: Հասկանում են, որ այդ ակցիաների թիրախում նաև իրենք են լինում: Այսինքն՝ ընդդիմությունն ամեն ինչ անում է, որ վնասի Հայաստանի ժողովրդին, և դրա արդյունքը տեսնում ենք: 

–Հանրության որոշակի հատված, որ այսօր հանրահավաքներ ու երթեր է անցկացնում, պահանջում է իշխանությունների հրաժարականը: Ընդդիմության այս գործողություններից հետո իշխանությունն իր մոտեցումները վերանայելու, իր գործողությունները վերախմբագրելու անհրաժեշտություն տեսնո՞ւմ է:

–Իսկ հանրության այդ հատվածը ո՞րն է։ Այսինքն՝ Հայաստանում ամեն 3 հազար հոգին հավաքվի, իշխանությունը պետք է իր քաղաքականությունը վերախմբագրի՞: Հայաստանում նվազագույնը մի 10 հոգի մարդ կա, որ այդքան աշխատող ունի: Ստացվում է, որ այդ մարդիկ կարող են իրենց աշխատողներին հանել փողոց ու պետության քաղաքականություն փոխե՞լ: 

–Այսինքն՝ ընդդիմության գործողությունները իշխանություն կորցնելու վտանգի չեն առաջացնո՞ւմ: 

–Նրանց գործողությունները ընդամենը իշխանության զավթման մասին են, իսկ իշխանության զավթիչների գործողությունների հիման վրա պետության քաղաքականությունը ո՞նց կարելի է փոփոխել: 

–Ընդդիմությունը Երևանը պարալիզացնելու խնդիր էր դրել, բայց հիմա նաև մարզային այցեր է կատարում: Կարծես 2018 թվականի գործողությունների կրկնությունը լինի։

–Սկզբում փորձեցին կրկնել, բայց տեսան, որ սցենարը նույնկերպ չի գնում, որովհետև չունեն հանրային աջակցություն: Նրանց հանրային աջակցությունը փաստացի մոտ է զրոյի, որովհետև եթե դու 3 միլիոնանոց երկրում 3 հազարանոց միտինգ ես անում, դա խոսում է հանրային աջակցության բացակայության մասին: Փորձում են, այսպես ասած, ապակայունացնող, տնտեսությանը վնասող, պետությանը վնասող, քաղաքացիների եկամուտներին վնասող գործողությունները մաքսիմում երկարեցնել: Ընդամենը դա է: Նրանք ունեն մեկ նպատակ՝ իշխանության զավթում, որը չի կարող իրականանալ, որովհետև ժողովուրդը դեմ է դրան, իրենք չունեն հանրային որևէ աջակցություն ոչ միայն Երևանում, այլ նաև Լոռիում, Շիրակում, Սյունիքում, Արագածոտնում, Տավուշում, Կոտայքում, Գեղարքունիքում և այլն:

–Չե՞ք կարծում, որ եթե իշխանությունը լավ աշխատեր, իշխանությունից հիասթափված հատվածը շատ չլիներ, ընդդիմության հանրահավաքներին այսքանն էլ չէին հավաքվի: 

–Իսկ իրենք ինչքա՞ն են: Այսինքն, 3 միլիոնանոց երկրում 3 հազար հոգին կարծում եք՝ շա՞տ է: 

–Իրենք ասում են՝ 30 -50 հազար:

–Թող ասեն: Եթե իրենց դուր է գալիս, թող ասեն 300 հազար, 500 հազար: Եթե իրենք ծաղրի առարկա դառնալու խնդիր չունեն, կարող են անգամ ասել 1 միլիոն, 2 միլիոն: 

–Ալեն Սիմոնյանն օրերս ԱԺ-ում հայտարարում էր, որ ընդդիմադիր պատգամավորներից մի քանիսը անգամ չպետք է վերադառնան խորհրդարան: Ձեզ հայտնի՞ է՝ ում մասին է խոսքը: Ընդհանրապես, այս ամենից հետո դուք իրենց հետ խորհրդարանական աշխատանքը պատկերացնո՞ւմ եք: 

–Խորհրդարանական ընդդիմության ՕԳԳ-ն, ըստ էության, զրոյին մոտ է եղել նախորդ ամիսներին: Այնպես որ, եթե չգան էլ, պետությունը, չեմ կարծում, որ իրենց չգալուց ինչ-որ բան կկորցնի: Գալու դեպքում էլ կարող են շարունակել խանգարել, մենք այդ դեպքում էլ խնդիր չունենք: Կգան, թե չեն գա՝ իրենց որոշելիքն է: 

–Կարծում եք՝ առանցքային դերակատարնե՞րն են խնդիրը, որ ընդդիմությունը շատ մեծ աջակիցների բանակ չունի: Խոսքը, մասնավորապես, Ռոբերտ Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի մասին է: 

–Խնդիրն առաջին հերթին գաղափարի ու ծրագրի բացակայությունն է: Երբ որ ծրագիրը, գաղափարը իշխանության զավթումն է, իշխանական ռեսուրսներին վերատիրանալն ու շարունակել Հայաստանում և արտերկրում տասնյակ միլիոնավոր դոլարների կամ միլիարդների ապօրինի գույքեր ու հարստություն կուտակելը, ապա, բնականաբար, նման օրակարգը չի կարող ժողովրդի մոտ որևէ աջակցություն ունենալ: Երբ կլիներ գաղափարական որևէ առաջարկ, որի շուրջ հանրությունը կարող էր քննարկում ծավալել, կարող էր այդ քննարկման արդյունքում, օրինակ, պարզվել՝ իշխանությո՞ւնն է ճիշտ, թե՞ ընդդիմությունը: 

–Ասում են՝ Արցախը չենք թողնելու Ադրբեջանի կազմում:

–Արցախի հետ կապված իրենց ամբողջ ասելիքը գեղամմանուկյանական հայտնի հարցազրույցի տրամաբանության մեջ է, երբ հարցնում են՝ ինչպե՞ս եք դա անելու, պատասխանում է՝ կգանք իշխանության, կտեսնեք: Այսինքն, իրենք չունեն ոչ միայն տեսլական, այլ նաև, մեծ հաշվով, նման մտադրություն չունեն: Սա ընդամենը շղարշ է՝ իրենց իրական նպատակներին հասնելու համար, որովհետև Արցան իրենց համար նաև իշխանության գալու միջոց է եղել: Արցախն իրենց համար մեր ժողովրդին հարստահարելու գործիք է եղել: Եվ հենց նաև այդ պատճառով է, որ մենք Արցախում ունենք այսպիսի լրջագույն խնդիրներ։ Եթե իրենք Արցախի խնդրով զբաղվեին, ոչ թե Արցախը դարձնեին մեր ժողովրդին հարստահարելու և իշխանությունը պահելու գործիք, ապա մենք արցախյան հարցում շատ ավելի լավ վիճակում կլինեինք, քան այսօր ենք: 

–Այդուհանդերձ, ակնհայտ է՝ իշխանության հանդեպ չկա հանրության նախկին վստահությունը։ 

–Այդ տրամաբանությունը 2018-ի մայիսի 9-ից միշտ եղել է: 2021-ի հունիսյան ընտրությունները ամեն ինչ իրենց տեղը դրին, և ամեն անգամ ինչ-որ քաղաքական պրոցես է տեղի ունենում, որը գալիս է ապացուցելու նման պնդումների, մեծ հաշվով, ոչ իրական լինելը: Ինչ վերաբերում է նրան, որ ամեն բան կատարյալ է, իդեալական է, իհարկե, այդպես չի կարող լինել: Այստեղ է, որ մենք ունենք առողջ, հայրենիքը սիրող ընդդիմության կարիք, որը մեզ անընդհատ մեր սխալները ցույց կտար, մեզ հետ կաշխատեր, որ մենք ավելի ճիշտ հունի վրա դնեինք այն, ինչը դեռ չենք կարողանում, մեզ օգներ: Այսինքն, խնդիրը լիներ ոչ թե անպայման իշխանազավթումը, այլ պետության հզորացումը: Այս առումով մենք, իհարկե, ունենք խնդիր, որովհետև մեր ընդդիմությունը ոչ թե մեզ քննադատում է հանուն հայրենիքի, այլ քննադատում է հանուն իշխանության գալու: